【港.旅】誠邀你靜看公園樹木:http://bit.ly/38ZyBJq
營營役役的城市人,你有細心,留意過身邊一草一木嗎?民間有 #貓珊 Dear tree 親愛的樹,收集人們寫給各樹的情書,再繪製插畫;又有環保團體 長春社,帶公眾看樹、種樹。
從事 #樹木保育 工作多年的Kami,指出一個市區公園若要具備生態功能,最重要有大樹,以提供休息空間和食物給動物。她特別帶我們遊走 #九龍公園,觀鳥之餘,又詳述不同樹木的不同功效:某棵樟樹的樹洞,住了一羣亞歷山大鸚鵡;小葵花鳳頭鸚鵡,喜歡吃青果榕果子和木棉花蜜⋯⋯
「如果將來的樹都特別細小,就會削弱了公園的生態功能。」種樹的目的,是要把樹種大,既生養動物,也提供休憩空間予市民,美化環境。政府近年,樹木管理政策只管「寧斬勿縱」,減低塌樹傷人風險外,又有沒有盡力守護具價值林木?
---
延伸閱讀:
市區生態研習 動物品種比我們想像的更多
http://bit.ly/39Usyou
劉永康的廢墟攝影 消失的香港歷史建築
http://bit.ly/39pYp0c
---
◢ 緊貼明周文化 ◣
MeWe:https://bit.ly/3oCfmuo
IG:bit.ly/2TORYuE
YouTube:bit.ly/2klNzmB
TG:t.me/mpwchanneldepthreport
#港旅 #香港旅行 #香港好去處 #周末好去處 #市區 #生態 #樹木 #保育 #守護 #動物 #昆蟲 #雀鳥 #觀鳥 #大自然 #瀑布 #榕樹 #種樹 #樹洞 #城市 #規劃 #公園 #公園散歩 #歷史 #開花 #結果 #明周專題 #我就是我
同時也有1部Youtube影片,追蹤數超過60萬的網紅飲食男女,也在其Youtube影片中提到,紅紅綠綠,金光眩目,仰頭望望,喜慶之歡,不言而喻。 以前每逢大小節慶,街上總因為它們的無處不在,更加活色生香。 時至今日,說是不見蹤影,倒也不是。 只是誕期以外,買少見少。 你想起它了嗎?是的,是花牌。 一九六零年左右,展開了那個最耀眼的時代。 花牌,猶如一個祝福。那個年代的祝福特別多。不論是節慶...
雀 榕 是 榕樹 嗎 在 Larine 鄧月平 Facebook 的精選貼文
鄧麗欣的回憶|大興邨、小世界
要寫朋友的屯門回憶,我第一個想到鄧麗欣,屋邨成長然後入行當歌手,從她現在的「典雅」氣息,你很難想像她從前在屯門大興邨那個不愛讀書又經常往外跑的樣子。每個人都有一段獨特的回憶,而她由出生到入行這十多年的回憶,正好都在大興邨這個小世界之內發生。
大興邨的地形,就是一堆樓房,呈圓形的包圍著,邨中心就是商場與輕鐵站,這讓小時候的鄧麗欣感覺就像是一個城堡一個據點般,反正平常生活都在這裡,偶爾會出門去玩,才會坐輕鐵遠征到市中心的八佰伴,所以大興邨就像一個領地,一個她最熟悉的世界。
她在這裡出生,很多第一次也在這個地方發生。兩歲時姐姐哥哥第一次用卡式錄音機錄下她的歌聲,那應該是她人生第一次唱歌,錄下來後效果滿意,小時候的歌聲就是快樂。
後來小鄧麗欣反覆地聽,每天聽幾遍,最後不小心把錄音帶都聽壞了。本來留下來的童年照片已不多,連唯一的小時鶯音也不能再重溫,這是她想到自己童年中最後悔的事,聽起來份外可惜。
她所讀的幼稚園與小學,現在都已經拆了,如果可以帶她回去一個記憶點,她經常想回到這兩個已經不存在的地方,她常說失去了的東西都是最難忘記。
幼稚園裡的小火車,小學時期的操場與禮堂,她最想可以回到這一堆回憶中,去翻弄一下自己在這裡的點點滴滴,還有那個時侯的氣息,那個階段的所有。
每個周末,都是小鄧麗欣遠征的時機,升讀到中學之後,她也曾經歷過高高低低的日子,由中一時的小巧,到中二時對外面世界的份外好奇,曾經因為這樣而小荒廢了學業,但後來又因為會考而重拾書本。熱愛打排球的她來本就很好動,但成長環境讓她習慣了沉靜,直到後來認識了一班好朋友,才慢慢改變她的性格。
這一班曾經互相影響學業的朋友,最後也變成今天的知己。今天的鄧麗欣珍惜每一個朋友,但她覺得青梅竹馬的玩伴更加有一份純粹的過去,那一種很青澀的經歷,這是她最嚮往的感情,格外溫暖。
那個年頭的市中心,充滿著各種玩意,小鄧麗欣就這樣,跟著一班同學到處遊玩,除了到堪稱罪惡溫床的「華都商場」唱卡拉OK,最愛還是在那條整街都是賣女性時裝、頭飾和女裝鞋子的小巷,她們一幫朋友都叫這裡做「100米」,因為它的長度看起來就是這個距離,有時候一逛就能逛上一天。
晚上回家,大興邨商場附近都是一堆小販車,平日要上學,吃完飯已差不多睡覺,無緣品嚐。只有在假期,就趁著媽媽去打麻雀的良機,小鄧麗欣會跟鄰居下樓去吃個夠,雞翼尖、腸粉、燒賣這些直到現在也能買到的食物,在那個年頭就讓這些小孩佈滿回憶。現在大家都富裕都不缺,隨手拿著手機點個外賣就能吃個痛快,最後反而不及當時那個偶爾輕嚐的來得可貴。
味道沒有改變,改變了是大家身處的環境與時代。
我問鄧麗欣,住在大興邨最深刻是那一件事,她想了想,然後跟我說:
「剛入行沒什麼收入,那時已經跟組合搬到旺角居住,有一次,回大興邨家裡晚飯,飯後媽媽送我坐車,因為剛入行還沒賺到什麼錢,還是巴士常客的我,跟媽媽一起走到巴士站,車來了,我隨意上車,到上層挑了個坐位,便立即跟媽媽揮手道別。
然後開車那一剎那,我看到已轉身的媽媽在拭淚,我不清楚是什麼原因,然後我的眼淚也開始湧出來了…」
那一滴在人生分水嶺中的眼淚,相信很多人也都嚐過,看著女兒離開成長的地方,離開自己的保護,獨自面對外頭的風雨,這一滴眼淚既傷感也可貴。
八十年代的大興邨,就像鄧麗欣回憶中的一片樂土,雖然已經不能再次觸及,今日回去那裡亦已物是人非,但每當回憶起自己這段曾經的童年歲月,她還是感激媽媽,讓她曾經擁有過在這個地方。
最尾,還是要說說愛情,我問鄧麗欣初戀是發生在那一間她很想念的小學嗎,她自豪的說「我幼稚園就開始喜歡人」。她口中一個端正的小男孩,從小成績名列前茅,小鄧麗欣對他欣賞有加,幾歲人仔不知什麼叫喜歡,就覺得這個男孩很吸引。
後來大家讀進同一間小學,兩小無猜的情況沒有出現,他仍然全級考第一,而她也繼續欣賞,兩個人不同班,但全世界都知道他們互相喜歡對方,他們也知道這個事實,偏偏就是沒有過多的相處。遇上節日時,大家會送上賀卡,但仍然沒有交換電話,沒有一次約會,直到小學生涯完結。
中學開始,他們分道揚鑣,三年後鄧麗欣因為排球比賽,在他的學校重遇他。數年沒見,也沒有什麼戲劇性的延續,最後一次熟悉的對望,為這段簡單而深刻的回憶圓上個小句號。
很多年後鄧麗欣依然記得這段往事,她說得很開心,我聽得很有趣。重要的回憶,大概就是這種感覺。
____________________________________________________________
薛可正TBC文章收費平台《榕樹頭唔斷氣》現已推出
每周定時更新文章,
九月推出全新連載故事,
文字有價,多多支持。
訂閱傳送門:https://pr7d8.app.goo.gl/GSAM
文章列表:
1.「我的成長地」〈試閱〉
2.「置樂」
3.「1991年9月1」
4.「隆重冷氣儀式」
5.「三聖神石」
6.「發發」 〈試閱〉
7.「跳繩、幫捉、何濟公」
8.「任天堂」
9.「友愛夜市」
10.「乒乓波」
11.「我的地板朋友」
12.「鄧麗欣專訪」〈試閱〉
查詢網址:tbcstory.com
*******************************************************
IG:sithoching
Page:薛可正
雀 榕 是 榕樹 嗎 在 薛可正 Facebook 的最讚貼文
鄧麗欣的回憶|大興邨、小世界
要寫朋友的屯門回憶,我第一個想到鄧麗欣,屋邨成長然後入行當歌手,從她現在的「典雅」氣息,你很難想像她從前在屯門大興邨那個不愛讀書又經常往外跑的樣子。每個人都有一段獨特的回憶,而她由出生到入行這十多年的回憶,正好都在大興邨這個小世界之內發生。
大興邨的地形,就是一堆樓房,呈圓形的包圍著,邨中心就是商場與輕鐵站,這讓小時候的鄧麗欣感覺就像是一個城堡一個據點般,反正平常生活都在這裡,偶爾會出門去玩,才會坐輕鐵遠征到市中心的八佰伴,所以大興邨就像一個領地,一個她最熟悉的世界。
她在這裡出生,很多第一次也在這個地方發生。兩歲時姐姐哥哥第一次用卡式錄音機錄下她的歌聲,那應該是她人生第一次唱歌,錄下來後效果滿意,小時候的歌聲就是快樂。
後來小鄧麗欣反覆地聽,每天聽幾遍,最後不小心把錄音帶都聽壞了。本來留下來的童年照片已不多,連唯一的小時鶯音也不能再重溫,這是她想到自己童年中最後悔的事,聽起來份外可惜。
她所讀的幼稚園與小學,現在都已經拆了,如果可以帶她回去一個記憶點,她經常想回到這兩個已經不存在的地方,她常說失去了的東西都是最難忘記。
幼稚園裡的小火車,小學時期的操場與禮堂,她最想可以回到這一堆回憶中,去翻弄一下自己在這裡的點點滴滴,還有那個時侯的氣息,那個階段的所有。
每個周末,都是小鄧麗欣遠征的時機,升讀到中學之後,她也曾經歷過高高低低的日子,由中一時的小巧,到中二時對外面世界的份外好奇,曾經因為這樣而小荒廢了學業,但後來又因為會考而重拾書本。熱愛打排球的她來本就很好動,但成長環境讓她習慣了沉靜,直到後來認識了一班好朋友,才慢慢改變她的性格。
這一班曾經互相影響學業的朋友,最後也變成今天的知己。今天的鄧麗欣珍惜每一個朋友,但她覺得青梅竹馬的玩伴更加有一份純粹的過去,那一種很青澀的經歷,這是她最嚮往的感情,格外溫暖。
那個年頭的市中心,充滿著各種玩意,小鄧麗欣就這樣,跟著一班同學到處遊玩,除了到堪稱罪惡溫床的「華都商場」唱卡拉OK,最愛還是在那條整街都是賣女性時裝、頭飾和女裝鞋子的小巷,她們一幫朋友都叫這裡做「100米」,因為它的長度看起來就是這個距離,有時候一逛就能逛上一天。
晚上回家,大興邨商場附近都是一堆小販車,平日要上學,吃完飯已差不多睡覺,無緣品嚐。只有在假期,就趁著媽媽去打麻雀的良機,小鄧麗欣會跟鄰居下樓去吃個夠,雞翼尖、腸粉、燒賣這些直到現在也能買到的食物,在那個年頭就讓這些小孩佈滿回憶。現在大家都富裕都不缺,隨手拿著手機點個外賣就能吃個痛快,最後反而不及當時那個偶爾輕嚐的來得可貴。
味道沒有改變,改變了是大家身處的環境與時代。
我問鄧麗欣,住在大興邨最深刻是那一件事,她想了想,然後跟我說:
「剛入行沒什麼收入,那時已經跟組合搬到旺角居住,有一次,回大興邨家裡晚飯,飯後媽媽送我坐車,因為剛入行還沒賺到什麼錢,還是巴士常客的我,跟媽媽一起走到巴士站,車來了,我隨意上車,到上層挑了個坐位,便立即跟媽媽揮手道別。
然後開車那一剎那,我看到已轉身的媽媽在拭淚,我不清楚是什麼原因,然後我的眼淚也開始湧出來了…」
那一滴在人生分水嶺中的眼淚,相信很多人也都嚐過,看著女兒離開成長的地方,離開自己的保護,獨自面對外頭的風雨,這一滴眼淚既傷感也可貴。
八十年代的大興邨,就像鄧麗欣回憶中的一片樂土,雖然已經不能再次觸及,今日回去那裡亦已物是人非,但每當回憶起自己這段曾經的童年歲月,她還是感激媽媽,讓她曾經擁有過在這個地方。
最尾,還是要說說愛情,我問鄧麗欣初戀是發生在那一間她很想念的小學嗎,她自豪的說「我幼稚園就開始喜歡人」。她口中一個端正的小男孩,從小成績名列前茅,小鄧麗欣對他欣賞有加,幾歲人仔不知什麼叫喜歡,就覺得這個男孩很吸引。
後來大家讀進同一間小學,兩小無猜的情況沒有出現,他仍然全級考第一,而她也繼續欣賞,兩個人不同班,但全世界都知道他們互相喜歡對方,他們也知道這個事實,偏偏就是沒有過多的相處。遇上節日時,大家會送上賀卡,但仍然沒有交換電話,沒有一次約會,直到小學生涯完結。
中學開始,他們分道揚鑣,三年後鄧麗欣因為排球比賽,在他的學校重遇他。數年沒見,也沒有什麼戲劇性的延續,最後一次熟悉的對望,為這段簡單而深刻的回憶圓上個小句號。
很多年後鄧麗欣依然記得這段往事,她說得很開心,我聽得很有趣。重要的回憶,大概就是這種感覺。
____________________________________________________________
薛可正TBC文章收費平台《榕樹頭唔斷氣》現已推出
每周定時更新文章,
九月推出全新連載故事,
文字有價,多多支持。
訂閱傳送門:https://pr7d8.app.goo.gl/GSAM
文章列表:
1.「我的成長地」〈試閱〉
2.「置樂」
3.「1991年9月1」
4.「隆重冷氣儀式」
5.「三聖神石」
6.「發發」 〈試閱〉
7.「跳繩、幫捉、何濟公」
8.「任天堂」
9.「友愛夜市」
10.「乒乓波」
11.「我的地板朋友」
12.「鄧麗欣專訪」〈試閱〉
查詢網址:tbcstory.com
*******************************************************
IG:sithoching
Page:薛可正
雀 榕 是 榕樹 嗎 在 飲食男女 Youtube 的最讚貼文
紅紅綠綠,金光眩目,仰頭望望,喜慶之歡,不言而喻。
以前每逢大小節慶,街上總因為它們的無處不在,更加活色生香。
時至今日,說是不見蹤影,倒也不是。
只是誕期以外,買少見少。
你想起它了嗎?是的,是花牌。
一九六零年左右,展開了那個最耀眼的時代。
花牌,猶如一個祝福。那個年代的祝福特別多。不論是節慶﹑誕期﹑黑白兩道喜事,如店鋪開張﹑婚宴或大壽,都會掛上花牌作賀,特別是圍村地方,只要有一戶人娶媳婦,幾乎一整條路上都佈滿花牌。
花牌,猶如一份悼念。每每有人失去至親,就會訂做素色花牌作送別之禮。
幸而,紅事總比白事多。造花牌造了大半生的李翠蘭師傅經驗之談。下筆成字,不用草圖,她形容這只是工多藝熟而已。李師傅是「李炎記花店」的第二代,自小就跟隨父親李炎到貨倉做花牌的李師傅,小學畢業後就全職於花店幫忙,「以前我阿爸畫好個字框,我就跟住畫同上色,久而久之就識寫㗎啦。」結果畫筆一執,就執了數十年。小字可於桌上慢寫,但若要畫大字,則要伏跪於地上完成。長年累月,令李師傅積下腰患,加上趕工壓力,令上了年紀的她三年前決定退休。畢竟是六十多年老字號,李師傅不忍招牌就此落下,湊巧當時與花店合作的搭棚師傅黎俊霖有興趣入行,於是便收他為徒:「出面啲師傅點都有保留,我就全部都教,咁就睇佢造化啦。」傾囊相授,為保字號之外,亦不甘一門手藝就此去。
李師傅寫字之際,一旁的黎師傅正在畫花牌的草圖,熟練程度壓根兒不像只學了藝三年。對於做花牌的整個流程,他也學得七七八八,做一個花牌功夫可不少,因為它組件多。草圖完成後,第一件事就是先寫字,因為單是一幅字就要反覆風乾兩天,大部分花店為了方便,已經改用電腦印字,但「李炎記」的兩位師傅,時間許可的話,都會盡量用手寫字,李師傅謂:「手寫始終生動啲,但要由細到大好長時間去學,所以我徒弟都未學得識。」繼而,就是把拆下來重用的枕柱﹑楣﹑龍柱﹑兜肚等部分重新釘上新布,再把舊花逐朵拆下,繫上燈泡,再釘上新花及新字,他們稱此舉為「彈花」及「彈字」,然後選好鳳頭。一般白道紅事都會選用孔雀,白事或偏門生意會用蝠鼠。李師傅手上的鳳頭竹架已經重用了數十年:「我爸爸做落,而家花牌師傅冇乜人識紮,我都唔識,惟有經常做維修。」又要不時為鳳頭換紙及重新上色,一做就是好幾天。
如此手工之作,絕非易學。加上一個正式的花牌師傅,還需要懂得上棚掛花牌,這項絕對是黎師傅的專長,可惜他也直言工作太辛苦,故此沒有人願意入行:「日曬雨淋,好多人做半日戶外就頂唔順,而且危險程度其實同搭棚差唔多,但人工就爭一去截。」老一輩退隱,新人不入行,成為了花牌業最致命的式微原因,由以往全港不只十間花店,減至目前五至六間。
李師傅看着自己剛畫成的鳳頭,笑意正濃:「件件都好,唔好嘅我哋唔會擺出嚟畀人。」她說,這是一個藝術。看到師父的笑容,黎師傅不禁感嘆:「花牌呢樣嘢係好有價值,我哋好應該將佢保留。」
祈求,數十年後昂頭凝眸,石屎林間,還殘存那一點紅﹑一點綠。
採訪:黃寶琳
拍攝:邱覺達﹑鄧廣基
剪接:胡浩賢
李炎記
地址:新界元朗舊墟南門口29號(即南邊圍停車場直入大榕樹)
電話:2476 2549
營業時間:08:30am-6pm